Format B2 (67×47 cm), składana mapowo (w mocnej kieszonce foliowej 13×24 cm)

Pierwsze w historii dokładne opracowanie topograficzno-zdjęciowe ściany czołowej filara Mięguszowieckiego Szczytu – już w sprzedaży. Aktualność danych sięga końca roku 2013, jest nawet nowa droga ze stycznia 2014. W początku lutego 2014 wyszło drukiem kolejne opracowanie z serii fotomap wspinaczkowych Czołówka Mięgusza (czyli ściana czołowa pn.-wsch. Filara Mięguszowieckiego Szczytu) autorstwa Grzegorz Głazka. Jest to nowy element cyklu „Ściany Tatr” wydawanej przez Master Topo. Podstawą fotomapy jest zdjęcie dużej rozdzielczości, pokazujące całą ścianę i zajmujące pełny obszar plakatu formatu B2 (podwójnego w stosunku do pierwszych map w serii Ściany Tatr). Topo obejmuje łącznie 25 dróg i 7 znanych kombinacji oraz warianty, w tym kilka dużych i sporo pomniejszych. Wyceny, stan dróg, układ stanowisk i zjazdów podano według stanu na koniec lata 2013. W części tekstowej przedstawiono ogólny opis ściany i jej historii, podano opis podejść oraz zejść pieszych (akurat mało używanych na tej ścianie). Przede wszystkim zaś zaznaczono popularne linie zjazdów, w tym obecnie najważniejszą i od kilku lat najlepiej wyposażoną (drogą Greystone, nowe kotwy wklejane i łańcuchy, 4 zjazdy długości do 50 m, przy czym da się też zjechać z liną 2×25 m, 7 zjazdów, dodatkowo wykorzystując stanowiska wspinaczkowe ze starszych spitów na tej drodze). Tekst dopełnia lista dróg z podaniem trudności i roku kluczowych przejść, z oznaczeniem urody dróg (gwiazdkami) i wyróżnieniem ewentualnego charakteru zimowego (przez dopisanie litery z). Dla niektórych z takich dróg podano także wycenę klasyczną zimową. Zaznaczono wiele nazw formacji w ścianie, w tym kilka nazw nowych, z objaśnieniem skrótów, co powinno ułatwić orientację i porozumiewanie się przy mniej znanych fragmentach ściany. Rozwikłano też warianty bardziej kłopotliwe, np. w pobliżu początku drogi Filarem (wariant oryginalny opisany w tomie 6 przewodnika WHP pod numerem 890A bywał omijany od lata 1953 lub wcześniej, nie wiodło nim też m. in. pierwsze przejście zimowe Filara; natomiast wariant dziś popularny pokrywa się z letnią, mniej znaną wersją drogi Błądzące Panienki, czego dotychczasowe opracowanie przewodnikowe należycie nie uwzględniały). Podobnie objaśniono godne polecenia warianty prostujące zakończenie dróg Szarym i Czarnym Zacięciem oraz mniej znany teren położony na prawo i w górę od środka ściany (z drogami Guta i Ładne Kwiatki – ta ostatnia linia okazuje się czymś więcej niż tylko kombinacją, wnosi bowiem 60-70 m wymagającego terenu do VII – oraz drogą Prawy Dziadek, która jak się okazuje, zgodnie z oryginalnym schematem biegnie aż do samej górnej krawędzi urwiska i jest jedną z najwyższych na ścianie).