Francja to prawdziwy raj na ziemi. We Francji żyje się cudownie głosi wieść gminna. Przyjemny, łagodny klimat, niezwykle urodzajna ziemia, bogate dziedzictwo kulturowe i historyczne muszą być darem niebios. Czy można zatem mieć Francuzom za złe, iż święcie w to wierzą, rozgłaszając naokoło, że ich ojczyzna jest najpiękniejszym zakątkiem ziemi

Przyjemny, łagodny klimat, niezwykle urodzajna ziemia, bogate dziedzictwo kulturowe i historyczne muszą być darem niebios. Czy można zatem mieć Francuzom za złe, iż święcie w to wierzą, rozgłaszając naokoło, że ich ojczyzna jest najpiękniejszym zakątkiem ziemi? Trzeba przyznać, że skromność nie jest cechą szczególną francuskiego charakteru, w którym mieści się także urok osobisty i zwykły szowinizm, żądza uciech i nonszalancja, cynizm i spryt. Wieczne zrzędzenie, przemądrzałość i zamiłowanie do perfekcji wynikają z togo czegoś, na co w żadnym języku nic ma właściwego słowa, a co po francusku nazywa się esprit. Kryje się za tym na pewno spora doza autoironii i gorące pragnienie, żeby temu krajowi, tak hojnie obdarowanemu przez naturę, nadać końcowy szlif.