Po wyborach powszechnych w 1997 r. i odsunięciu (po osiemnastu latach) od władzy Partii Konserwatywnej Anglia wyraźnie ożywiła się. Zmiana rządu spowodowała autentyczną zmianę atmosfery.

Wiele mówi się o znaczeniu „społeczeństwa", którego istnienie w czasach thatcherowskiego leseferyzmu wręcz poddawano w wątpliwość, a Anglię przedstawia się dziś jako integralną część Europy, podczas gdy dla poprzedniej ekipy tunel pod Kanałem La Manche był przyczółkiem na terytorium wroga. Pod kilkoma jednak względami ten nowy świat wcale nie jest taki nowy. Nadal pokutują pewne mało chwalebne praktyki z minionej epoki, takie jak niedofmasowanie służb publicznych czy przekonanie, że wielki biznes wie wszystko lepiej. Z drugiej strony wiele zjawisk, którym Anglia zawdzięcza dzisiejszą atmosferę, nie pojawiło się z dnia na dzień - moda na brytyjskość zaczęła się bowiem jeszcze przed Tony Blairem. Potencjał twórczy w tym kraju nie wyczerpał się ani na moment od swingujących lat sześćdziesiątych. Scena muzyczna wciąż należy do najprężniej szych na świecie, młodzi artyści odnoszą nie mniejsze sukcesy niż kiedyś David Hockney, a w całej Europie powstają supernowoczesne, postmodernistyczne budowle tworzone na deskach kreślarskich angielskich architektów. Kiedy zaś Jean-Paul Gaultier cierpi na brak nowych pomysłów, wyrusza na londyńskie bazary, by podejrzeć najśmielsze w Europie uliczne kreacje. Wystarczy jednak zajrzeć nieco głębiej za tę fasadę, by przekonać się, że Anglicy bynajmniej nie wyrzekli się swego osławionego upodobania do nostalgii. Skłonność do kontemplowania dawnej świetności jest zapewne nieprzypadkowa: jeszcze w roku 1950 Londyn był stolicą szóstego najbogatszego państwa na świecie; w trzydzieści lat później wypadł poza pierwszą dwudziestkę.